“Wat wil je later worden”, vroeg de juf
‘t Was in de derde klas
Ik keek haar en wist het niet
Ik dacht dat ik al iets was
Toon Hermans
Sommige mensen weten het al vanaf dat ze jong zijn.
Anderen zoeken een aantal jaar om dan hun perfecte baan te vinden.
En er zullen er ook vast zijn die het nooit helemaal vinden.
Ik hoorde bij die eerste groep, dacht ik tenminste een hele lange tijd
Ik wist het al heel vroeg
Verloskundige!
Ik weet het moment nog steeds. In het ziekenhuis op bezoek bij een tante. Mijn oom had me meegenomen naar de kraamafdeling en tilde me omhoog, zodat ik door het raampje kon kijken. Naar de ruimte met alle baby’s.
Ik zal een jaar of 3-4 geweest zijn. En vanaf dat moment wist ik wat ik worden wilde: iets met baby’s. Want toen had ik nog geen idee hoe het beroep heette.
Toen ik wat ouder werd leerde ik dat je dan kraamverzorgster of verloskundige kon worden.
Ik koos, toen ik een jaar of 10, was voor verloskunde. Die werd goed ontvangen thuis. Ik werd geprezen en op elke verjaardag werd trots verteld dat ik verloskundige zou worden. Blijkbaar was het een goede keuze.
Of toch niet?
Op de middelbare school bleef ik vasthouden aan het idee dat ik verloskunde zou gaan studeren. Naarmate mijn eindexamen naderde, twijfelde ik steeds meer over mijn keuze. Wilde ik dit nog wel, ik merkte wel dat ik er minder enthousiast over werd. Omdat er een loting was voor de studie, bekeek ik ook andere opleidingen.
Maar doordat iedereen om mij heen ervan uitging dat ik verloskundige zou worden, schreef ik me toch in voor die studie. Grote vergissing natuurlijk, want dat kleine stemmetje in mijn hoofd negeerde ik compleet. Ik durfde het gewoonweg niet te zeggen dat ik twijfelde.
Ik verhuisde naar België, Turnhout, want in Nederland was ik, zoals verwacht, uitgeloot voor de opleiding. Tweede grote vergissing. Daar zat ik dan; in een vreemde stad, op ruim 4,5 uur reizen van thuis. In een opleiding waar ik niet helemaal zeker van was. Wat voelde ik me ellendig in daar.
Maar ja, ik had met niemand gedeeld dat ik misschien wel iets anders wilde, dus met wie kon ik bespreken dat het best wel tegenviel?
Laat staan dat ik überhaupt had nagedacht over wat ik dan wel wilde.
Spijt
Na een jaar worstelen gaf ik er de brui aan. Toen koos ik voor de PABO.
Er werd steeds minder trots gesproken over wat ik deed. Ik denk omdat er veel minder spannend is aan de PABO dan aan de opleiding tot verloskundige.
Toch had ik geen moment spijt: dit paste bij wie ik was, bij wat ik wilde doen met mijn leven.
Na ruim 20 jaar in het onderwijs ben ik nog steeds enorm op mijn plek. In een andere rol dan toen ik afstudeerde, met veel meer vaardigheden dan toen ik begon. Met een veel duidelijkere visie op hoe ik vind dat onderwijs zou moeten zijn.
Met de volle overtuiging dat wat je ook doet, hoeveel je nog zou kunnen leren, iedereen is precies goed zoals hij of zij op dat moment is.
Met de vakantie voor de deur, neemt Groei ook even een paar weken vrij.
Wil jij in het nieuwe schooljaar alle handige tips, onderwijsinspiratie en meer in je inbox?
Meld je dan via de knop hieronder aan voor de nieuwsbrief.
Die verschijnt één keer per maand, vooral omdat ik zelf een pesthekel heb aan een inbox vol met nieuwsbrieven.
Als je je nu aanmeldt krijgt je de gratis download “Musthaves voor je orthotheek”