Klaar was ik er mee!
Na bijna 10 jaar onderwijs was ik de sprankel echt kwijt.
Ik zou mijn baan in het Enschedese basisonderwijs kwijtraken, omdat ik binnen het bestuur boventallig was (kun je je nu niks meer bij voorstellen toch?). Een beetje boos was ik, maar vooral verdrietig door die mededeling, want ik genoot echt van mijn baan op die school. En nu moest ik daar weg. Er was niet eens een baan voor me op een van de 20 scholen van dat bestuur en daarbij ook geen zekerheid dat die baan wel zou komen.
Tja, en toen ?
Ik ging toch echt niet zitten wachten tot er ergens in mijn geboortestad een plekje vrij kwam. In plaats daarvan solliciteerde ik op een baan in Amsterdam.
Die vond ik al snel en daardoor verhuisde ik nogal halsoverkop naar onze hoofdstad.
Een flinke verandering en eerlijk gezegd, had ik ook best moeite om mijn draai in Amsterdam te vinden.
Mijn sociale contacten had ik achtergelaten in Enschede en in Amsterdam kende ik nog niet echt iemand.
Ik vond die periode best zwaar.
Tel daarbij op dat het plezier dat ik in de eerste jaren voor de klas nog wel echt voelde, nu al een tijdje zoek was.
Mijn conclusie was dat ik een andere baan nodig had.
En dan geen baan op een andere school, ik besloot dat het echt iets helemaal anders moest worden.
Zo gezegd zo gedaan. Uren lang spitte ik vacaturesites door en ik verstuurde zoveel sollicitatiebrieven dat ik de tel kwijt raakte.
Met elke brief die ik verstuurde, groeide ook mijn onrust. Ik wilde per se een andere baan gevonden hebben, voordat ik echt afhaakte voor de klas.
Dat kon namelijk voor niemand goed zijn, voor mij niet, maar ook voor de kinderen niet.
Ik werd uitgenodigd op gesprek bij een educatieve uitgeverij.
Tikkie zenuwachtig, maar goed voorbereid en veel (maar dan ook echt veel) te vroeg, kwam ik aan bij het gesprek.
Ik liep nog een paar rondjes in de buurt om uiteindelijk vol goede moed naar binnen te stappen.
Het was een goed gesprek. Hoewel ik nog veel te leren had over het vak, waren ze erg blij met mijn achtergrond in het onderwijs.
Het zou ‘m zomaar eens kunnen gaan worden, deze baan!
Ik hoor je bijna denken, maar je zit nu toch nog steeds in het onderwijs?
Wat is er gebeurd ?
Na bijna drie kwartier in dat gesprek, waarbij ik voelde dat de kans op deze nieuwe baan steeds groter werd. Waarbij ik mezelf tot dat punt
steeds had verteld dat ik uit het onderwijs moest, kreeg ik de magische vraag: “Vertel eens wat over je huidige baan”.
Dus dat deed ik. En hoe. Terwijl ik aan het vertellen was, gebeurde er iets met me.
Ik vertelde over mijn klas, wat ik deed op een dag, hoe ik samen met collega’s elke dag bouwde aan beter onderwijs.
Tijdens mijn verhaal, voelde ik ook hoe ik steeds enthousiaster werd.
Dat moment kan ik me tot de dag van vandaag nog heel scherp herinneren.
Nog tijdens het gesprek viel het muntje: ik moest het onderwijs helemaal niet uit!
Ik moest op zoek naar een andere invulling van mijn binnen het onderwijs.
Na het gesprek begon dus een nieuwe zoektocht. De zoektocht naar waar mijn enthousiasme vandaan kwam.
Ik zocht en vond waar voor mij de magie van het onderwijs zat (en nog steeds zit):
Dagelijks geniet ik van het stapje voor stapje bouwen aan sterk onderwijs, steeds een beetje beter afstemmen.
Mijn collega’s helpen hun vaardigheden te versterken.
Voor mij betekende dat ik intern begeleider werd, daar vond ik namelijk de perfecte combinatie van alle onderdelen die ik hierboven beschrijf.
Inmiddels werk ik niet meer op één school, maar ben ik alweer ruim 5 jaar zelfstandig ondernemer.
Met mijn bedrijf, Groei Onderwijsadvies, ondersteun ik scholen op verschillende manieren.
Ook nu vind ik de perfecte combinatie van bouwen aan sterker onderwijs, zelf beter worden en nieuwe manieren bedenken om het morgen nét weer even een beetje beter te kunnen doen.
Waar zit voor jou de magie van het onderwijs?
Via de nieuwsbrief deel ik regelmatig handige tips en informatie voor bij jou op school